De stad Antwerpen profiteerde rechtstreeks van de Spelen. Ze mogen zich vanaf dan Olympische stad noemen. Ook op economisch vlak mede door de Feesten van Antwerpen, welke volgens de organisatoren van de Olympiade de aandacht wegtrokken van de spelen.

Financieel liepen de spelen een enorme kater op. Het Uitvoerend Comité ging reeds failliet tijdens de spelen. De schuldenberg zou pas 8 jaar later, net voor de spelen van Amsterdam, ingelost zijn. Het beloofde geld van het 'Voorlopig Comité', ongeveer 1 miljoen Belgische Frank (1920), kwam er niet zodat er naar andere financiers gezocht diende te worden. Sommige van deze investeerders vroegen om de toegangsprijzen te verhogen om aldus sneller hun geld te kunnen recupereren. Mede door deze prijzen, het slechte weer in augustus en natuurlijk de nasleep van de oorlog en de Spaans griep hadden de gewone werkmensen wel andere zorgen aan hun hoofd en zorgden ervoor dat de opkomst veelal beperkt was. Enkel de voetbalfinale zorgde voor een meer dan overvol stadion. Het officiële rapport van de spelen werd pas in 1957 opgesteld aan de hand van de documenten bewaard door het Belgisch Olympisch Comité.

Internationaal gezien waren deze spelen een succes. In de meeste deelnemende landen waren de spelen voorpaginanieuws, alleen in de nationale pers werd er opvallend weinig aandacht aan besteed. Dat deze spelen niet uitblonken in perfectie daarover bestaat geen discussie, het kan ook niet anders gezien de korte voorbereidingsperiode en deze gebeurden in een zwaar gehavend land. Baron de Coubertin en met hem vele anderen waren onder de indruk van de geleverde prestaties zodanig dat de Coubertin in 1925 als voorzitter de fakkel doorgaf aan graaf de Baillet-Latour, voorzitter van het uitvoerend comité, die deze functie tot aan zijn dood in 1942 zou uitvoeren.

Sportief waren deze spelen ook geen hoogvlieger hoewel er verschillende wereld- en Olympische records sneuvelden. We mogen niet vergeten dat achttien maanden daarvoor nog verschillende deelnemers vochten aan het front en dat er ook veel atleten hun leven lieten. Veel van hen kregen dan ook niet de mogelijkheden om een degelijke of normale voorbereiding te hebben, anderen waren dan weer bijna twee maanden onderweg. Ook de huisvesting liet te wensen over als gevolg van de oorlog en men diende soms heel creatief daarin te zijn, tot groot ongenoegen van de atleten.

Voor onze sportfederaties waren de spelen achteraf dan weer een succes, deze zagen hun ledenaantallen groeien. Vooral het voetbal profiteerde van de gouden medaille van de Belgische ploeg, ook door meer aandacht in de pers. Vooral de ploegen in de Antwerpse provincie beleefden een glorieperiode tijdens het interbellum, Beerschot op kop met 7 landstitels. Maar ook in het tennis, hockey en atletiek brak er voor de club een succesvolle tijd aan. Dat Beerschot een volledig vernieuwd stadion in de schoot werd geworpen klopt niet helemaal. De N.V. New Beerschot Athletic Club werd opgericht na het failliet van de oude N.V. net voor de oorlog. Tijdens de oorlog had de nieuwe N.V. reeds een hypotheek moeten nemen om te kunnen overleven. Zij hebben de vernieuwde installaties overgekocht van de bouwmaatschappij weliswaar, door een clausule in het contract, aan aankoopprijs. Dit kon mede waargemaakt worden door kapitaalsverhogingen van de N.V. New Beerschot A.C. en de groei van de club na de spelen.