Nog voor de ceremonie van start ging waren reeds verschillende medaillewinnaars bekend in diverse sporten. Zo werden tussen 23 en 29 april kunstschaatsen en ijshockey in het 'Palais de Glace', het IJspaleis in de toenmalige Gezondstraat nr. 9, betwist vanwege het klimaat. Voor ijshockey, een primeur voor Antwerpen, was het meteen ook de laatste keer dat deze tot de zomerspelen behoorden. Vanaf 1924 werden de Spelen opgesplitst en werden deze gehouden tijdens de winterspelen, welke voor de eerste keer dat jaar te Chamonix zouden doorgaan. De wielersport ging dan weer door van 9 tem 13 juli in de Garden City Velodroom te Wilrijk. De schietsport tussen 22 juli en 3 augustus op verschillende locaties. Het zeilen dat door ging in Oostende en één wedstrijd in Amsterdam had eindigde op 10 juli. Polo te paard ging ook door te Oostende op de Wellingtonrenbaan en eindigde op 31 juli en tenslotte het boogschieten, dat door de Belgen gedomineerd werd, werd van 3 tot 5 augustus afgewerkt in het Nachtegalenpark.

Op 14 augustus 1920 ging de openingsceremonie der VIIe Olympiade door in het Beerschotstadion dat intussen was omgedoopt tot Olympisch Stadion. Het begon eigenlijk reeds om 11u toen er in de Onze-Lieve-Vrouwkathedraal een Heilige Mis werd voorgedragen ter nagedachtenis van de in de eerste wereldoorlog gesneuvelde atleten. Een twintigtal landen waren aanwezig op deze viering. Deze werd gevolgd door een Te Deum. Kardinaal Mercier die de Mis voorging, hield ook een toespraak welke later zou uitgegeven worden in een tweetalige brochure.

Omstreeks kwart voor twee arriveerde in een speciaal voor de gelegenheid aangelegd station, 'Gare du stade VIIe Olympiade', de Koninklijke trein met de ganse koninklijke familie. Koning Albert I, in zijn militair uniform uit de eerste wereldoorlog, vergezeld van koningin Elisabeth en de prinselijke kinderen, kroonprins Leopold, prins Karel en prinses Marie José, gingen van daaruit te voet naar het Olympisch Stadion. Aldaar werden ze opgewacht door graaf de Baillet-Latour, voorzitter van het comité, die hen samen met baron de Coubertin, voorzitter IOC, en een militaire delegatie het stadion binnen leidde en naar hun loges.

Zweedse zangers hieven de Brabançonne aan waarna het defilé van atleten en officials begon. Allen stelden zich op het middenplein op, gelaat richting de koninklijke loge. De Olympische vlag werd gehesen. Meteen een eerste primeur voor de VIIe Olympiade. Over deze vlag, door baron de Coubertin zelf ontworpen naar een aloud Grieks symbool, was er reeds in 1914 een principieel akkoord. De vijf ringen stellen de destijds, vijf continenten voor. De kleuren hebben totaal niets met de continenten te maken maar het principe hierachter is dat elk land een vlag heeft met minstens één van deze kleuren erin verwerkt. De vlag zou voorgesteld worden op de VIe Olympiade in Berlijn welke door de Groote Oorlog niet zijn doorgegaan, waardoor de eer te beurt viel aan Antwerpen. Deze vlag, een gift van het Belgische volk aan het IOC, werd het stadion binnengedragen door deelneemsters van het Amerikaanse duikteam. Vanaf dan zou deze bij het einde van elke spelen worden overgedragen aan de burgemeester van de volgende gaststad.

Hierna verzamelden de prominenten zich voor de koninklijke loge waarop graaf de Baillet Latour het woord richtte aan de koning met het verzoek om de spelen te openen. Hierna stond de koning recht en verklaarde de VIIe Olympiade der moderne tijden voor geopend. Deze ceremonie werd voorafgegaan door één kanonschot en gevolgd door nog zeven. Soldaten verspreidt over de lengte van het terrein openden hun kooitjes en lieten de vredesduiven vliegen, bazuingeschal weerklonk en alweer een kanonschot zorgden voor verwarring onder de duiven. Meteen een primeur tweede primeur voor Antwerpen. Alle volgende Spelen zullen dit ritueel ten teken van vrede overnemen tot in Seoul enkele duiven levend verbrand werden door de vlam, sindsdien gebeurt dit enkel nog symbolisch.

Nadien richtte de kardinaal zich op en zegende het terrein en al de aanwezigen in alle richtingen. Onder leiding van de Heer Alpaerts zong een Vlaams koor 'Het Gebergte' waarna er voor Antwerpen nog een primeur volgde. Victor Boin, schermer, waterpolospeler en zwemmer, trad naar voren en vanop een verhoog, waarachter twee militairen hadden plaats genomen en alle deelnemende delegaties, en met in de linkerhand de Belgische vlag en met geheven rechterhand richtte hij zich in het Frans tot de koning met de woorden: “ Wij zweren dat wij aan de Olympische Spelen zullen deelnemen als loyale mededingers, dat wij de toepasselijke reglementen zullen eerbiedigen en ons op ridderlijke wijze verdedigen ter ere van ons land en de sport”. In latere Spelen werd de Belgische vlag vervangen door de Olympische en werden de woorden 'zweren' en 'ons land' vervangen door 'beloven' en 'ons team', wat minder nationalistisch klonk. Tegenwoordig leggen ook officials en trainers de eed af en werd er, sinds de dopingschandalen ook een regel over doping aan toegevoegd.

Na de eedaflegging en ter afsluiting weerklonk nogmaals de Brabançonne. Een Zweeds koor brengt nog enkele Zweedse liederen. Op dat moment kwam er een vliegtuig laag overgevlogen briefjes droppen, hij verwijderde zich, wuivende met de hand, terwijl er militaire muziek, de afmars weerklonk. Hierop verliet de koninklijke familie het stadion, meteen ook het einde van de openingsceremonie. De koning vond het een uitzonderlijk spektakel, alleen jammer dat er niet veel volk was.

Foto's eigen bezit + Livre d'Or R.B.A.C. . Makers onbekend.